ബോണ്‍സായി

സ്വന്തം ബാല്യത്തെക്കാൾ
മക്കളുടെ ബാല്യം പ്രിയപ്പെട്ടതാവുന്നത്
വാർദ്ധക്യത്തിൽ ഒറ്റയ്ക്കാകുമ്പോഴാണ്‌.
ജനിയ്ക്കുന്നതിൻ മുന്പേയവർ
ഹൃദയത്തിൽ പിറക്കുന്നു.
അച്ഛന്റെ നെഞ്ചിലെ ചൂടും,
അമ്മതൻ ജീവൻ നുണഞ്ഞും
ഓർമ്മകൾ പോലവർ വലുതാവുന്നു.
അതുവരെ അവർക്ക് ചുറ്റും മാത്രമായി ,
കഥകളിലും കളികളിലും നിറഞ്ഞു നിന്നവർ,
ആ ഫ്രയ്മിൽ നിന്നും പുറത്താവുന്നു.
വൃദ്ധസദനങ്ങളിലും വഴിയോരങ്ങളിലും,
ദേവാലയാങ്കണങ്ങളിലും നടതള്ളി പിരിയുമ്പോൾ
പിന്നെ ശൂന്യതയിലേയ്ക്ക് ഒരു വീഴ്ച്ചയുണ്ട്,
കാരണമറിയാതെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകും.
മക്കളുണ്ടായി കഴിഞ്ഞാൽ
അവർ മാത്രമാണ് വലുതാവുന്നത്,
അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ലോകം
ബോണ്‍സായി പോലെ അവർക്ക് ചുറ്റും
മാത്രമായി മുരടിച്ചു നില്ക്കും.