പുനർജ്ജന്മം

ആത്മാവിനെ
ഒളിപ്പിച്ച് നിർത്താതെ
കവിതയെഴുതുംപോൾ
ഞാനൊരു മേഘശകാലമാണ്.
നിൻറെ ഹൃദയാകാശത്തിലൊട്ടി
നില്ക്കാൻ വെമ്പുമെൻ പ്രണയത്തിന്
കാട്ടു തേനിൻറെ മധുരം.
വസന്തങ്ങൾ അതിൽ
അലിഞ്ഞു ചേർന്നിരിക്കുന്നു
എൻറെ നട്ടുച്ചകളുടെ മൗനം
തീക്ഷണ നൊമ്പരമായി
വരണ്ട വയൽ മേനികളെ
അമൃത് പുരട്ടുംപോഴും
മുളം കാടുകൾക്ക്‌ സംഗീതമായ്
കാറ്റെന്നെ നല്കുമ്പോഴും
ഞാൻ നിന്നിൽ മാത്രം
അനുരുക്തയാണ്.
ജീവിതത്തിന്റെ മധുരിമ
ഊഷ്മള നിശ്വാസങ്ങൾക്കയെൻറെ
രക്ത ധമനികളെ ത്രസിപ്പിക്കുംപോൾ
എന്നിൽ ഞാൻ നിൻറെ
പുനർജ്ജന്മം സ്വപ്നം കാണുന്നു.

          .