സന്ധ്യകളിൽ ആകാശത്തെ നീലമേഘങ്ങൾക്ക്
എന്റെ കൃഷ്ണ രൂപമാണ്.
ഓടക്കുഴൽ ചുണ്ടോടു ചേർത്ത്
സ്നേഹം മയങ്ങുന്ന കണ്ണുകൾ പാതിയടച്ച
നിന്നോടെനിക്കെന്നുമൊരിഷ്ട കൂടുതലുണ്ടായിരുന്നു.
അഷ്ടപദിയുടെ ശീലുകളുതിരുന്ന
അമ്പലമുറ്റത്ത് നിന്നപ്പോഴും ഭക്തിയല്ല
മനസ്സിലുണർന്നത് പ്രണയമായിരുന്നു.
ആ കണ്ണുകൾ,അത്ര മേൽ സ്നേഹ ദീപ്തമായൊരു നോട്ടം,
 ഒഴുകാൻ മറന്ന് പോയ യമുനാ നദി പോലെയായ് ഞാൻ.
എന്ത് കൊണ്ടാവാം നീയെന്റെ ഹൃദയമിങ്ങിനെ കവർന്നത്,
 തീവ്രാനുരാഗിയാമെൻ മനസ്സിലുണ്ടൊരു വൃന്ദാവനം,
പൂത്ത നീല കടമ്പുകൾ,ജന്മജന്മാന്തര ബന്ധം പോലെ നീയും.
ആ സങ്കൽപ്പങ്ങളിലെ നിഗൂഡമീ മധുരത്തിൽ
ജീവിതം തന്ന കയ്പ്പുകളെ ഞാൻ മറക്കുന്നു.